مثل بچگی هایم جاده را تماشا کردم، سیم های بلند برق را و توپ های قرمز رویشان را که شبیه کلاه کاسکت موتوری هاست، ته جاده را ، درخت ها را ،ماشین هایی که تند تند رد می شدند را، فقط هی نپرسیدم کی میرسیم،شاید چون خیلی سال است که می دانم از دماوند تا تهران چقدر طول می کشد یا چون کسی نبود که از او بپرسم. شیشه ی جلو پایین بود و دلم می خواست به مسافری که آورده بودش پایین بگویم شیشه را ببندید، ولی فکر کردم اگر بگویم او متوجه نخواهد شد،به احتمال زیاد زبان مادری مان یکی نبود، بی دلیل فکر کردم در یک مملکت غریب گیر افتاده ام که زبان مردم را نمی دانم، شاید به خاطر چشم های بادامی آن مسافر بود که اینجور فکر کردم یا ترانه ی فرنگی که در گوشم می خواند یا فیلم های زبان اصلی که گاهی تماشا می کنم یا متن هایی به زبان مردم بلاد افرنجیه که می خوانم یا شاید به خاطر اینکه با چشم کودکی هایم تماشا می کردم یا شاید به خاطر خلوتی جاده بود، یا سکوت شهر یا هر دلیل دیگری. گاهی آدم درست به محض اینکه از خانه می زند بیرون غریب می شود،لالمانی می گیرد و با اشاره با مردم حرف می زند.